دیروز عصر در پاسخ پیامکی یکی از عزیران در خصوص

جنایت و فاجعه ی منا چند بیتی فی البداهه نوشته بودم که با

 اندکی اضافات تقدیم حضورتان می شود.

حجاج خدا

کودکی زار زنان خیره به در می گرید

مادری مویه کنان بهر پسر می گرید

دختری چشم خود دوخته بر عکس پدر

مضطرب هم نگران بهر پدر، می گرید

همسری دست به دامان خداوند شده

گم شده دارد و شب تا به سحر می گرید

زین جنایت که روا گشت به حجاج خدا

هم فلک نالد و هم شمس و قمر می گرید

مفتی اعظمشان گفت: قضا و قدر است!!!

پس چرا نزد قضا قِسم و قَدَر می گرید

خوش به حال آن کسی جان به خدا نذر دهد

 کز عروج و غم او چشم قَدَر می گرید

وقت رفتن چو تو را حرز ابالفضل دادم

بهر تو بیرق و مشک و چشم تر می گرید

خاطرم یاد خداحافظی آخر توست

چشم من دست خودش نیست اگر می گرید

عصر و آدینه و دلتنگی مولای غریب

بنگر ای عصر به یارم، چه قدر می گرید؟!

نیست روزی چو غروب دهم کرب و بلا

خواهری سوخته دل، در پی سر می گرید

اکبر پورآقا